زبان‌های باستانی 

همانقدر که تاریخ تمدن بشر قدمت دارد، زبان ها نیز داری قدمت و تاریخچه اند.زبان هر دوره نماد و بیانگر فرهنگ و ارتباطات آن دوره است برای مثال با یادگیری زبان های باستانی گویی کلید راه یافتن به دنیای پر رمز و راز باستان را به دست میگیریم،هرچند برخی از این  زبان ها منقرض شده اند و دیگر حتی واژه ای از آن ها یافت نمیشود اما در این میان برخی از زبان های باستانی موجودند که در این مقاله به بررسی آن ها میپردازیم 

زبان سانسکریت

سانسکریت زبانی هندواروپایی ‌بوده که به عنوان هم ریشه ی زبان پارسی باستان نیز شناخته می‌شود. این زبان، زبان مذهبی ادیان هندوئیسم و بودائیسم می‌باشد. همچنین در ایالت اوتاراکند هند، زبانی رسمی است. خواستگاه این زبان را بسیاری، حوزه ی فلات ایران و تمدن جیرفت می‌دانند. این زبان همچنین ارتباط نزدیکی با زبان اوستایی دارد. 

در حال حاضر 14 هزار نفر به زبان سانسکریت سخن می‌گویند. دانش این زبان همچنین در خوانش نوشته های باستانی بسیار کمک کننده بوده است. 

     هیروگلیف مصری

خط هیروگلیف را نخستین بار مصریان برای نوشتن مطالب خود ابداع کردند. این خط یکی از قدیمی ترین شیوه های نوشتار است که برخی از آثار به جا مانده از آن به 3 هزار سال پیش از میلاد بازمیگردد. در دیوار آرامگاه‌ها، ستون‌ها، تندیس‌ها، مهرها و… این زبان به کار برده شده است. نگارش آن نیز به صورت عمودی و افقی می‌باشد. 

  زبان پهلوی ساسانی 

پارسیک، که آن را با نام پهلوی در ادبیات فارسی نو، و در نوشته های دانشگاهی با نام پارسی میانه می‌شناسیم، از زبان‌های ایرانی میانه در دوران ساسانی است که نخستین بار در جنوب غربی فلات ایران شکل گرفت. این زبان ریشه در زبان‌های ایرانی جنوب غرب و پارسی باستان دارد. زبان پهلوی بعد ها دچار دگرگونی هایی طبیعی گشته و تبدیل به زبان پارسی، فارسی و یا پارسی دری شد. 

زبان تبتی (هیمالیایی)

  زبان های چینی- تبتی یا ترا-هیمالیا، خانواده ای زبانی، متشکل از 400 زبان هستند که بعد از زبانهای هندواروپایی، رایج ترین نوع زبان در دنیا می‌باشند. 

از پرگویش ترین زبان های این خانواده میتوان به زبان های چینی، برمه ای و تبتی اشاره کرد. سایر گویش‌های این خانواده، در مناطق دور افتاده ی کوهستانی و کم جمعیت رواج دارند.